Na de wedstrijd op bezoek bij koploper BC Amersfoort trokken de spelers van BC Mariken 2 de stad in, op zoek naar een leuk plekje voor alweer het tweede teametentje van het seizoen. Het team doet verslag.
Het was een koude en natte novemberavond en Yannah, Lynn, Hanneke, Bram, Martijn en Thijs, beter bekend in deze contreien als ‘Team 2’, slenterden hongerig door de straten van Amersfoort. Ze waren op zoek naar iets te eten, voordat de avondklok voor restaurants over twee uur zou ingaan.
‘En dan te bedenken dat we ook gewoon in de Jacuzzi bij Martijn konden gaan zitten’, merkte Thijs op. ‘Net als vorig weekend!’
‘Maar dan hadden we nooit geweten hoe mooi Amersfoort eigenlijk is’, zei Hanneke. En daar had ze, totaal onverwachts, toch wel gelijk in.
Ze hadden daarnaast geruchten gehoord over ene Dikke Dirck, die de beste friet van de stad zou hebben, en ook nog eens onbeperkt! Na een lange discussie met Google Maps vond het gezelschap Dikke Dirck!
En toen snapte iedereen waarom Dirck zo sjiek werd geschreven: wat een prachtig etablissement! Centraal stand een grote torenklok, daaromheen vlogen kleurrijke luchtballonnen en daarnaast was een drie verdieping hoge knikkerbaan, waaronder weer een speelparadijs met een heuse schoolbus stond! Martijn dacht dat Dikke Dirck ook stiekem Willy Wonka was. Yannah en Lynn wisten dit zeker!
Ondanks de telefonische belofte over een tafel voor zes personen, bleek die nog niet beschikbaar te zijn. Gelukkig mocht team 2 op de warme zolder met een koud drankje en een spelletje Mikado wachten. Een spannende tijd brak aan, want er stond meer op het spel dan Mikado winnen: de tijd om onbeperkt friet te kunnen eten, begon ook te dringen. Gelukkig vloeide het bier al rijkelijk, wat de scherpe randjes wat van de stress haalde!
Om 19.00 uur was het dan eindelijk zo ver, het knappe zusje van Dikke Dirck kwam vertellen dat de tafel van team 2 gereed was en iedereen nam snel plaats. Het feestmaal met onbeperkt friet werd als een malle naar binnen gewerkt, onder het genot van nog meer bier en cola.
Klokslag 20.00 uur waren alle bordjes leeggegeten, op een enkel mandje friet en een halve Haan van Yannah na. Haar ogen waren wat groter dan haar maag, ondanks alle waarschuwingen van haar teamgenoten om niet de hele, maar de halve haan te kiezen.
Moe maar intens voldaan wandelde team 2 weer terug naar de parkeergarage, waar de bolides stonden te wachten. Ze waren al lang weer vergeten dat ze eerder die dag ook nog met 6-2 hadden verloren. Gelukkig mocht dat de pret niet drukken. ‘We pakken ze wel bij de return’, lachte Bram bij het afscheid!
En met zo’n 200 kilometer per uur reden ze weer richting Nijmegen.
